Και όμως παίζουμε Τελικό Παγκοσμίου Πρωταθλήματος σήμερα… Με την Νορβηγία…
Σε μια τρελή πορεία δίχως σταματημό… Πιάνω τον εαυτό μου να μαγγώνεται επειδή χαίρεται… Είμαι άνθρωπος όμως και έχω αδυναμίες…. Είναι και το βάλσαμο βλέπεις, που σε κάνει να ξεχνιέσαι για λίγο, να ξεφεύγεις από δίνη που βρίσκεται η Ελλάδα μας…
Είναι και αυτά τα κορίτσια, που δεν μασάνε, που δεν κάνουν πίσω, που παλεύουν σαν τρελές, σαν να μην υπάρχει αύριο … Ήμουν σίγουρος ότι θα πάνε καλά γιατί τις ξέρω μια μια… Και τις αθλήτριες και τις προπονήτριες…. Ξέρω τα θέλω τους, ξέρω τις ιδιαιτερότητες, ξέρω το κίνητρο της κάθε μιας….
Ήξερα τι να περιμένω, γιαυτό και τους έλεγα συνέχεια το ίδιο πράγμα… Παρά τα προβλήματα τραυματισμών, που κάποια ήταν και πολύ σοβαρά, παρά τα ελάχιστα φιλικά προετοιμασίας, έχουμε ένα όπλο αξεπέραστο …. Είμαστε ομάδα, είμαστε οικογένεια, είμαστε παρέα, με ένα δέσιμο που ελάχιστες φορές έχω ξαναδεί …. Έχουμε καρδιά, έχουμε ψυχή, έχουμε τέτοια μαγκιά, που γκρεμίζει τείχη… Ήξερα τι θα δω…..
Τελικός Παγκοσμίου Πρωταθλήματος για πρώτη φορά στην Ιστορία μας… Σε ομαδικό άθλημα που παίζει όλος πλανήτης… Και Σαν Ντιέγκο του χρόνου και γιατί όχι και Τόκιο το 2020….
Ιστορία γράφουν οι καρδιές, οι ψυχές και οι παρέες ….Όπως τα κορίτσια μας….
Το δικό μας βάλσαμο….
Κώστας Σταματιάδης.