AEKPASSION
Δύο ομάδες των προπονητών τους συγκρούονται στη Λεωφόρο, με το διακύβευμα να είναι μεγάλο. Ένα παιχνίδι που δεν είναι απαραίτητο να το παίξεις, σημασία έχει να το κερδίσεις. Μέχρι σήμερα πηγαίναν μαζί, έφτασε όμως η ώρα το τοπίο να ξεκαθαρίσει και να μείνει ένας.
Άτιμο πράγμα η μοίρα… Μερικές φορές παίζει παιχνίδια που δεν μπορείς να τα φανταστείς, κάποιες άλλες απονέμει τη δικαιοσύνη. Ίσως να το ήθελε η μοίρα λοιπόν ο φετινός πρωταθλητής να κριθεί στο ματς μεταξύ των δύο καλύτερων ομάδων. Χωρίς να επηρεάζονται από άλλα παιχνίδια, μόνο οι δυο τους. Τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρα: Κερδίζεις και «αγκαλιάζεις» τον τίτλο. Σε περίπτωση ισοπαλίας φυσικά, η αγωνία παίρνει μια νέα παράταση. Όπως και να έχει, μιλάμε για το ματς της δεκαετίας.
Από την αρχή της σεζόν, ΑΕΚ και Παναθηναϊκός έδειξαν πως βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση από τους υπόλοιπους. Πως θα είναι αυτοί οι δύο που θα το πάνε μέχρι το τέλος. Ο καθένας με τη δική του φιλοσοφία και τρόπο παιχνιδιού. Η μεν Ένωση με το επιθετικό της παιχνίδι, τα τρεξίματα και την πίεση, το δε «τριφύλλι» με την σκληράδα, την αποτελεσματικότητα και τον κυνισμό. Η ομάδα του Αλμέιδα που στο πικ της παίζει αυτό το «διαστημικό ποδόσφαιρο» που είχε εύστοχα σχολιάσει ο Μελισσανίδης πριν μερικούς μήνες και αυτή του Γιοβάνοβιτς που προσωπικά μου θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την ΑΕΚ του 2018 με τον Χιμένεθ στον πάγκο.
Κάτι πολύ εντυπωσιακό είναι πως παρότι βρισκόμαστε στο τέλος της αγωνιστικής χρονιάς και τα παιχνίδια είναι συνεχόμενα, οι ομάδες βρίσκονται στην καλύτερή τους φάση! Ο Αλμέιδα (με τη χρησιμοποίηση ενός χαφ και δίπλα του τον Πινέδα) έχει εμφανίσει ξανά το «Hard Rock» σύνολο που βλέπαμε πριν τη διακοπή του Μουντιάλ και ο Γιοβάνοβιτς συνεχίζει να «καθαρίζει» τα παιχνίδια και να χάνει πολύ δύσκολα βαθμούς. Σαν γενική εικόνα ομάδων οι «κιτρινόμαυροι» είναι καλύτεροι στο δικό μου μυαλό. Είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή αυτό να αποδειχθεί με ένα ακόμα σπουδαίο «διπλό» στα πλέι οφ. Άλλωστε, σε αυτό μίνι πρωτάθλημα η Ένωση μπήκε με το πόδι πατημένο στο γκάζι.
Ο Ρόκυ, ο δυσκολοκατάβλητος Ιβάν και η «σφαίρα» του Ματίας
Σε συζητήσεις που είχα μέσα στη χρονιά, έλεγα πως ο φετινός ΠΑΟ μου θυμίζει τον Ρόκυ. Μετά από κάποια μαζεμένα στραβά αποτελέσματα που είχε περίμενα πως δύσκολα θα επανέλθει και σύντομα θα βρίσκεται εκτός τροχιάς πρωταθλήματος. Αντιθέτως, έμεινε όρθιος παρά το «ξύλο» που έφαγε. Συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, με το ίδιο ποδοσφαιρικό στιλ. Κάτι όχι τόσο ξεχωριστό σαν εικόνα αλλά κάτι σίγουρα οργανωμένο και με ουσία. Ας μην ξεχνάμε πως είναι και η μόνη ομάδα που έχει δυσκολέψει την ΑΕΚ στο να δημιουργήσει και να επιβάλλει τον κυριαρχικό της χαρακτήρα.
Τις τελευταίες ημέρες σκεπτόμενος το ντέρμπι της Κυριακής μου καρφώθηκε μια δήλωση που είχε κάνει ο Πεπ Γκουαρδιόλα τον Μάιο του 2016. Στον πάγκο της Μπάγιερν, θα αντιμετώπιζε την Ατλέτικο για τα ημιτελικά του Champions League, στη ρεβάνς της ήττας με 1-0 στη Μαδρίτη. «Δεν πέθανα. Μετά τον αγώνα με την Ατλέτικο όλοι με σκότωσαν. Αλλά είμαι ακόμα εδώ. Έχω μια σφαίρα ακόμη. Μετά την Τρίτη μπορείτε να με σκοτώσετε, εντάξει. Αλλά έχω ακόμη μια σφαίρα», δήλωσε ο Πεπ πριν τον αγώνα. Σίγουρα όχι τόσο τραγικό αλλά ίσως κάτι παρόμοιο να ισχύει και με την περίπτωση του Ματίας Αλμέιδα. Φυσικά και δεν εννοώ πως ακόμα και να χάσει η ΑΕΚ μπορεί κάποιος να τον κατηγορήσει για το οτιδήποτε. Όμως την Κυριακή ενδέχεται να είναι η τελευταία ευκαιρία της Ένωσης για τον τίτλο. Δεν θεωρώ πως ο Παναθηναϊκός θα έχει άλλες απώλειες και αυτή τη στιγμή υπερέχει και στην ισοβαθμία. Ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία της ΑΕΚ, καθώς και του Αλμέιδα να ρίξει στο καναβάτσο τον δυσκολοκατάβλητο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο Πεπ τότε δεν τα κατάφερε, ο Ματίας όμως θα το κάνει. Ήρθε η ώρα ο Ρόκυ να βγει νοκ-άουτ.
Υ.Γ. Ο τελικός του Κυπέλλου έχει εξελιχθεί σε… Μουντζούρη! Δεν τον θέλει καμία χώρα, καμία πόλη, κανένας δήμαρχος και καμία Αστυνομία δεν μπορεί να εγγυηθεί το οτιδήποτε. Σε λίγες ώρες μπαίνει ο Μάιος και το μόνο που γνωρίζουμε είναι μάλλον η ημερομηνία, εκκρεμεί η πόλη και το γήπεδο και δεν ξέρουμε τι θα γίνει με την παρουσία (ή μη) του κόσμου.
