Ποιος να το περίμενε, ποιος να το πίστευε, ποιος να το έλεγε, ότι σε καιρό ειρήνης, θα θρηνούσαμε τόσα θύματα….
Δεν υπάρχει ακόμα ακριβής αριθμός… Ποιος να το πίστευε;; Και όμως…. Σε μια χώρα, που όταν βρέχει λίγο παραπάνω ή χιονίζει ή έχει ομίχλη ή πολύ ζέστη ή πιάσει φωτιά, εξελίσσεται σε εφιάλτη…. Σε μια χώρα που μονίμως πιάνεται στον ύπνο, τα τελευταία 50-60 χρόνια και που ποτέ δεν φταίει κανένας….
Σε μια χώρα που ο μόνος που έχει παραιτηθεί από ευθιξία από φιλότιμο, ήταν ο Ανδρέας Μαυρογιαλούρος…
Όταν σε αντίστοιχη περίπτωση πέρσι στην Πορτογαλία, ο αρμόδιος Υπουργός παραιτήθηκε αμέσως… 96 χρόνια μετά, έρχεται αυτή η φωτογραφία του Λιμανιού της Ραφήνας, να ανασύρει μνήμες καταχωνιασμένες και θύμησες παλιές….
Η Ραφήνα μάνα μ’ καίγεται και σταματάει ο νους μου… Δεν θα χαραμίσω κουβέντα για ευθύνες, δεν θα χαραμίσω μπινελίκι για όλα αυτά που ακούω και βλέπω από επίσημα στόματα…. Θα σταθώ μόνο στον απλό Έλληνα, που τελικά δεν είναι τόσο χαλασμένος όσο τους βολεύει να νομίζουν… Ο απλός λαός, ο Πυροσβέστης, ο Πιλότος, ο Λιμενικός, ο Δημοτικός Υπάλληλος, ο Εθελοντής, είναι οι ήρωες τέτοιων μαύρων στιγμών της Ιστορίας μας….
Μαζική κινητοποίηση, συμπαράσταση, ομόνοια και αυταπάρνηση… Αυτοί είμαστε, μόνο που πια χρειάζεται μια Μαύρη Δευτέρα για να δείξουμε το πραγματικό μας πρόσωπο…. Η Ραφήνα μάνα μ’ καίγεται, η Κινέτα και το Μάτι…
Κανείς δεν κάνει τίποτα, κανείς δεν κάνει κάτι…. Εκτός από αυτόν τον χιλιοβασανισμένο, τον ταλαίπωρο, τον ξεσκισμένο και χιλιοπροδομένο απλό Λαό….
Παρόλο που έχει ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ χαραγμένο στην καρδιά, στο μυαλό και στην ψυχή, να τον στοιχειώνει….
Κώστας Σταματιάδη.