AEKPASSION
Η σεζόν ολοκληρώθηκε για την ΑΕΚ με τον πιο εκπληκτικό τρόπο. Με έναν τρόπο, που διέψευσε μέχρι και τις δηλώσεις του προπονητή της.
Στις 2 του περασμένου Απρίλη η ΑΕΚ πήρε ένα σπουδαίο διπλό στην Τούμπα και μπήκε ξανά εμφατικά στο «κόλπο» του πρωταθλήματος. Το αμέσως επόμενο διάστημα οι αγώνες θα ήταν συνεχόμενοι με πολλά μαζεμένα ντέρμπι και ο Ματίας Αλμέιδα θα έπρεπε να διαχειριστεί το μεγάλο πρόβλημα των πολλών και σημαντικών απουσιών. Σε μια σχετική ερώτηση, είχε απαντήσει πως: «Πραγματικά, είναι αλήθεια ότι στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να τους έχω όλους. Αλλά όσο θα έχω έντεκα παίκτες, θα δώσουμε τη ‘μάχη’ μας μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Οι έντεκα που θα στέκονται όρθιοι, θα δώσουν τη ‘μάχη’ τους μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο». Ήταν ήδη γνωστό άλλωστε ότι δεν του αρέσουν οι δικαιολογίες, δεν προσπάθησε ποτέ του να «κρυφτεί» πίσω από αυτές.
Περίπου 50 μέρες περάσανε από αυτή τη δήλωση και οι «κιτρινόμαυροι» όχι μόνο πήρανε το πρωτάθλημα, αλλά στη συνέχεια κατέκτησαν και το Κύπελλο. Το πρώτο νταμπλ μετά από 4,5 δεκαετίες! Στον τελικό με τον ΠΑΟΚ η ΑΕΚ δεν είχε να αποδείξει απολύτως τίποτα. Με την εξέλιξη όμως του αγώνα, πείστηκε και ο τελευταίος… ”Θωμάς” για την ανωτερότητα της Ένωσης. Μια ανωτερότητα όχι μόνο αγωνιστική αλλά και πνευματική.
Όταν προετοιμάζεις την ομάδα σου για έναν τελικό δεν μπορείς να υπολογίζεις πως θα μείνεις με παίκτη λιγότερο από το 6΄. Είναι από τα απρόοπτα του ποδοσφαίρου. Ο Ρότα με μια κάπως αψυχολόγητη ενέργεια αποβλήθηκε απολύτως δίκαια και η ΑΕΚ έπρεπε να παίξει όλο το παιχνίδι με 10 παίκτες. Το τρόπαιο έπρεπε να κατακτηθεί το βράδυ της Τετάρτης με έναν τρόπο που δεν είναι συνηθισμένος. Βασικά ήταν πρωτόγνωρος. Ποτέ ξανά μέσα στη σεζόν η Ένωση δεν άφησε την μπάλα στον αντίπαλο, ποτέ ξανά δεν είχε τόσο πίσω τις γραμμές της. Πίεση στην αμυντική γραμμή του αντιπάλου προφανώς δεν μπορούσε να γίνει, το σημαντικό ήταν πρώτα να βρεθεί αμυντική συνοχή. Ο Αλμέιδα τον Απρίλιο ζήτησε να έχει 11, τώρα όμως είχε μόνο 10.
Τα αμέσως επόμενα λεπτά που ακολούθησαν της αποβολής του Ρότα οι «κιτρινόμαυροι» απειλήθηκαν αρκετά και θα μπορούσαν να έχουν μείνει πίσω στο σκορ. Ήταν ανάγκη η ομάδα να μη δεχθεί γκολ γρήγορα ώστε να μπορέσει στη συνέχεια να βρει ξανά τα πατήματά της. Αυτό έγινε χάρη στις οδηγίες από τον πάγκο, το σύστημα γύρισε γρήγορα σε 4-4-1, με τον Λιβάι Γκαρσία μοναδικό προωθημένο παίκτη, πάντα όμως με τη σκέψη να πιέζει όσο μπορεί τα στόπερ του ΠΑΟΚ. Ο Πινέδα μετατράπηκε (ξανά) σε δεξιός μπακ και μπροστά του ο Ελίασον είχε την ξεκάθαρη οδηγία να ακολουθεί παντού τον Τάισον. Ο Γκατσίνοβιτς «κούμπωσε» δίπλα στον Σιμάνσκι, άλλωστε έχει αγωνιστεί ξανά στο παρελθόν στην ίδια θέση. Για το υπόλοιπο του αγώνα έπρεπε να είναι η ΑΕΚ αυτή που αμύνεται, ψάχνοντας ταυτόχρονα κάποιο γκολ.
Με αυτή τη συνθήκη, μια καλή ευκαιρία να το πετύχεις είναι οι στημένες φάσεις. Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύτηκε ο Μουκουντί και στα μισά του πρώτου ημιχρόνου άνοιξε το σκορ. Το έργο συνεχίστηκε να είναι το ίδιο, η ΑΕΚ να κλείνει τους χώρους και ο ΠΑΟΚ να προσπαθεί να βρει ένα γκολ για να φέρει ξανά την ισορροπία στο σκορ. Αφού αυτό δεν έγινε στα πρώτα 45 λεπτά, η λογική έλεγε πως το σύνολο του Λουτσέσκου θα μπει με μεγαλύτερη ορμή στο δεύτερο μισό. Κάτι τέτοιο δε συνέβη ποτέ, η Ένωση στην ανάπαυλα προετοιμάστηκε κατάλληλα πνευματικά για αυτό που έπρεπε να κάνει. Όσο περνούσε ο χρόνος η κούραση ήταν έκδηλη οπότε οι συνεχόμενες αλλαγές προσώπων φέρνανε φρεσκάδα και ένταση. Ο Ρουμάνος τεχνικός με τις δικές του αλλαγές έβγαζε κόσμο από πίσω και φόρτωνε περισσότερο την επίθεση. Αυτά τα κενά εκμεταλλεύτηκε ο Τσούμπερ, ο οποίος «έσπασε» την μπάλα στον Φερνάντες για να σημειώσει ο Ισπανός ένα γκολ που δύσκολα βλέπεις στην Ελλάδα.
Ο τρόπος που ήρθε το Κύπελλο είναι το λιγότερο εντυπωσιακός. Το πήρε η καλύτερη ομάδα της χώρας απολύτως δίκαια και ολοκλήρωσε τη χρονιά με τον καλύτερο τρόπο, που ήρθε κάπως απρόσμενα. Ο Αλμέιδα ήθελε να έχει 11 που να στέκονται όρθιοι, όμως η δουλειά έγινε με 10. Όλοι τους ήταν πραγματικοί πολεμιστές, αν δεν ήταν το νταμπλ δύσκολα θα ερχόταν. Πολλοί ήταν εκείνοι που τους προηγούμενους μήνες αποκαλούσαν τον Αλμέιδα «Σαμουράι». Στον τελικό ο ίδιος χαρακτηρισμός ταιριάζει και σε όσους αγωνίστηκαν. Γιατί ένας Σαμουράι μπορεί στο τέλος να ηττηθεί, όταν όμως είναι περισσότεροι δεν γίνεται να χάσουν.
