Ένας άκρως ποδοσφαιρικά σκεπτόμενος άνθρωπος πήγε στο κλειστό του ΟΑΚΑ, αφήνοντας πίσω πέναλντι-κίτρινες-κόκκινες-οφσάιντ, και σαν να του άρεσε…
Γράφει ο Βαλάντης Αλεξούδης
Κάνοντας το ντεμπούτο μου στο πρώτο Ευρωπαϊκό ματς της Βασίλισσας, που συνδυάστηκε με ήττα, δεν ήμουν συχνός θαμώνας του κλειστού. Λίγο οι υποχρεώσεις στο ποδόσφαιρο κομμάτι καθώς και η στοιχειώδης σχέση που έχω με το Μπάσκετ, δεν βοήθησαν στην επίσκεψή μου στο Μαρούσι. Βλέποντας από το σπίτι την προσπάθεια των παιχτών του κυρίου Μπάνκι καθώς και ακούγοντας τις δηλώσεις του Ιταλού κόουτς αναρωτήθηκα… Δεν αξίζει αυτή η ομάδα την υποστήριξη του κόσμου;
Βέβαια για να ακριβολογώ δεν χρειάζεται κάποια επιτυχία για να υποστηρίξεις την αγαπημένη σου ομάδα αλλά (δυστυχώς) έτσι είναι το σκεπτικό στον αθλητισμό της χώρας μας. Πήρα την απόφαση λοιπόν να δώσω το παρόν σε έναν αγώνα δύσκολο για την ομάδα. Απέναντί της ένας σύλλογος από την Τσεχία, η Νίμπουργκ, που πέρυσι είχε προβάλει σθεναρή αντίσταση σε δύο κρίσιμα παιχνίδια. Σκεπτόμενος αυτά έφτασα στο κλειστό γήπεδο του ΟΑΚΑ.
Παραδόξως η προσέλευση κόσμου ήταν κάτι παραπάνω από απρόσμενα θετική. Φαίνεται πως ο λαός της ομάδας άρχισε να βάζει στην καρδιά του τη Βασίλισσα. Ο αγώνας εξελίχθηκε σε γενικές γραμμές όπως αναμενόταν. Με την ΆΕΚ να προηγείται, αν και δύσκολα, και στο τέλος να παίρνει τη νίκη. Οι οπαδοί, μετά από ένα θερμό χειροκρότημα, αποχώρησαν με χαμόγελα. Ποιος ξέρει… ίσως και να έρχονται πιο συχνά δίπλα στην Πρωταθλήτρια Ευρώπης και Κυπελλούχο Ελλάδος.
Κακά τα ψέματα το κοινό της Ένωσης είναι, κατά πλειοψηφία, ποδοσφαιρικό. Ο πρόεδρος όμως της ΚΑΕ, Μάκης Αγγελόπουλος μαζί με την ομάδα του, θέλει να προσελκύσει τον κόσμο στο γήπεδο. Η δουλειά του αποφέρει καρπούς καθώς ο σύλλογος πέρυσι γνώρισε δύο μεγάλες, για τα δεδομένα του πρόσφατου παρελθόντος, επιτυχίες. Σίγουρα λειτουργεί ως αρνητικός παράγοντας η συμμετοχή σε μια δευτεροκλασάτη διοργάνωση όπως του Basketball Champions League αλλά η ιστορία χτίζεται από τα χαμηλά προς τα ψηλά. Αν γίνει ανάποδα έχει ημερομηνία λήξης.