Πέρασαν κιόλας 45 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή…
Έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί τα πάντα… Αλήθειες και ψέμματα.. Γεγονότα και φανταστικές ιστορίες… Ήρωες, ψευτοήρωες, αντιήρωες… Δεν θα ακολουθήσω την πεπατημένη, δεν έχω κάτι συνταρακτικό να προσθέσω… Δεν έχω κάτι συγκλονιστικό να καταθέσω….
Απλά 45 χρόνια μετά, δύο πράγματα συνεχίζουν να συμβαίνουν με εντυπωσιακή πιστότητα…. Κάποιοι ακόμα προσπαθούν να καπελώσουν και να μονοπωλήσουν το Πολυτεχνείο και την κληρονομιά του, ενώ κάποιοι άλλοι, ακόμα προσπαθούν να παρουσιάσουν μια άλλη αλήθεια, αμφισβητώντας τους πάντες και τα πάντα… Άρρηκτα δεμένοι μεταξύ τους, με έναν παράξενο δεσμό ύπαρξης…
Το Πολυτεχνείο ζει…
Δεν ξέρω ειλικρινά τι σημαίνει πια αυτό,γιατί ο καθένας που το επικαλείται μάλλον εννοεί άλλο πράγμα… Ειδικά οι πολιτικοί… Εγώ πολιτικός δεν είμαι, ούτε επαγγελματίας ιδεολόγος που να θέλει να επιβάλει την ορθότητα των απόψεων του… Είμαι ένας ρομαντικός σουλατσαδόρος, ενίοτε παλαβός, που έχει τον δικό του τρόπο να τιμάει ότι θεωρεί άξιο τιμής..
Και φυσικά να στηρίζει και να συμπλέει με αντίστοιχες πρωτοβουλίες και όμορφες, σημειολογικές χειρονομίες…. Όπως η κατάθεση στεφανιού της ΟΡΙΤΖΙΝΑΛ, που ήταν γεμάτη μηνύματα προς διάφορους αποδέκτες…
Με λίγα λόγια.. Γιατί έτσι και αλλιώς, μετά από 45 χρόνια, στέρεψαν και αυτά…
Υ.Γ. Αυτά που γίνονται κάθε χρόνο, στην συγκεκριμένη επέτειο, αποτελούν την θλιβερή συνάντηση του Ελληνικού κράτους, με την
Ελληνική κοινωνία….
Κώστας Σταματιάδης.