Πρωταθλήτρια για μια ακόμα φορά, έκτη συνεχόμενη νομίζω, η γυναικεία ομάδα της ΑΕΚ στην Ξιφασκία. Και τρίτα τα αγόρια.
Ότι και να πω θα είναι λίγο για αυτά τα παιδιά. Ότι και να πω θα είναι λίγο για τον Θανάση τον Δελενίκα. Ότι και να πω δεν θα πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο, για τον Κώστα τον Ποτού. Εξαιρετική δουλειά για περίπου 20 χρόνια συνεχόμενα, με ελάχιστη βοήθεια από τις κατά καιρούς Διοικήσεις. Και αυτό πρέπει να καταγραφεί. Στον Αθλητισμό κάποια πράγματα δεν είναι τυχαία. Η τύχη θα σε βοηθήσει μια φορά, όχι συνέχεια.
Είχα την τύχη να είμαι παρών σε σημαντικές επιτυχίες του τμήματος και στο παρελθόν. Την κατάκτηση για πρώτη φορά του Κυπέλλου Γυναικών, από το τρομερό μωρό τότε, την Λουίζα την Κράφτ. Και τις πρωτιές του Φωκά του Μιχαηλίδη και των αδερφών Χηρη, ο ένας πιο γνωστός σαν Νίκος ο Ξιφομάχος χαχα χαχα. Η πρώτη μου γνωριμία με τον Κώστα τον Ποτού ήταν τελείως Ορίτζιναλ. Σχεδόν Πλακωθήκαμε. Μόλις λύθηκε η παρεξήγηση, βέβαια γίναμε οι καλύτεροι φίλοι και εγώ ένας πιστός οπαδός του τμήματος και όσες φορές μπορούσα να βοηθήσω σε κάτι ,το έκανα από καρδιάς. Πέρασαν τα χρόνια, μπήκαν και τα παιδιά του Κώστα, ο Ορέστης και η Ευρυδίκη με πολλές διακρίσεις. Φτάσαμε στην καινούργια γενιά η οποία στην κυριολεξία “τα σπάει”, με αιχμή του δόρατος την Δώρα. Και όλα αυτά υπό την καθοδήγηση του σεμνού και πιστού στρατιώτη, του Θανάση.
Γιατί θέλει και κόπο αλλά και τρόπο. Όπως Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα , έτσι και ΑΕΚ δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Είναι και η Ξιφασκία. Είναι όλα. Μπράβο παιδιά, για μια ακόμα φορά μας κάνατε περήφανους.
Κώστας Σταματιάδης