Η περίφημη γιορτή των ερωτευμένων χθες και όπως λέει ο αστικός μύθος, χαρίζουμε όλοι δώρα, ευχές και άλλα τέτοια νόστιμα και πολύ ρομαντικά.
Εμένα πάλι το μυαλό μου, που λειτουργεί ανάποδα, πήγε στην ουσία, στην πραγματική έννοια του έρωτα. Στην απόλυτη τύφλωση, στην απόλυτη αφοσίωση , στην απόλυτη παράδοση , στην απόλυτη λατρεία. Ολοκληρωτικά, κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε βδομάδα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο, κάθε…..όσο……και ακόμα πιο πολύ….
Αυτό σημαίνει έρωτας, ανεξάρτητα από ηλικία , χρώμα, ομορφιά, μόρφωση, θρησκεία, γλώσσα, λεφτά και τα ρέστα. Τίποτα δεν παίζει ρόλο στον πραγματικό, στον απόλυτο έρωτα. Αν είναι αληθινός, μπορεί να συμβεί στα πιο ετερόκλητα πρόσωπα, αυτή όμως είναι και η νοστιμάδα του, η ομορφιά του. Μπορεί να στείλει αδιάβαστο, ακόμα και τον πιο συγκροτημένο, τον πιο σοβαρό, τον πιο “χαμηλών τόνων “, τον πιο δημοφιλή άνθρωπο……
“Την ίσια στράτα δεν πατεί, μα την στραβή γυρεύει , φαρμακωμένες μαχαιριές, πάντα μας μαγειρεύει” λέει ο Βιτσέντζος Κορνάρος, σε μία αποστροφή του Ερωτόκριτου…… Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, γιατί ακόμα και ο σουλατσαδόρος έχει ερωτευτεί και ξέρει και θυμάται….
Άλλωστε και ο ποιητής Αυγερινός είχε τις επιτυχίες του, σε ένα καταπληκτικό ασπρόμαυρο σινε-τρολάρισμα του αγαπημένου μου Θανάση Βέγγου…..
Κώστας Σταματιάδης