Για άλλο ένα παιχνίδι, η ΑΕΚ δείχνει πως κάπου μεταξύ Σπάτων-Νέας Φιλαδέλφειας-ελληνικής επαρχίας έχει ξεχάσει κάτι πολύ βασικό: την ταυτότητά της.
Το λεγόμενο Almeyda-ball πλέον δεν υπάρχει, τουλάχιστον με τη μορφή που ξέραμε (παρόλο που και πάλι στους σχετικούς δείκτες της OPTA, που «ποσοτικοποιούν» σε μεγάλο βαθμό το ποδόσφαιρο, είναι στα πολύ υψηλά κλιμάκια της Λίγκας).
Δεδομένα και αυτό δεν χρειάζεται παρά να εκτιμήσεις με βάση όλα τα παιχνίδια, η ΑΕΚ πάει σε ένα άλλο μοντέλο: πολύ μεγαλύτερη κατοχή μπάλας (και αν π.χ. ο Πανσερραϊκός έπαιζε με παίκτη λιγότερο και η ΑΕΚ πλησίασε το 80%, με τον ΠΑΟΚ σε 11 εναντίον 11 είχε περί το 65% και με τον Παναιτωλικό και πάλι περίπου τα ίδια ποσοστά), ποντάρισμα στην ατομική ποιότητα και υπερφόρτωση της επιθετικής γραμμής με διάθεση να παίζουν 7 και 8 παίκτες στο μισό του αντιπάλου, ούτως ώστε να έρθουν γκολ και βαθμοί.
Έρχεται τίποτα από όλα αυτά; Σαφώς και όχι. Το δίδυμο Πιερό-Λιβάι (με τον δεύτερο να έχει να πραγματοποιήσει καλό ματς εντός συνόρων να είναι κατά την άποψη του γράφοντα από το περσινό 0-4 με τη Λαμία στα play-offs, όταν έπαιξε για περίπου 20 λεπτά και πέτυχε δύο εξαιρετικά γκολ) είναι πλήρως δυσλειτουργικό, ο Λιούμπισιτς, ο Πινέδα και ο Γιόνσον (οι δύο εξ αυτών) πιθανόν θα ήταν πιο χρήσιμοι από το δίδυμο Σιμάνσκι-Περέιρα, που δείχνει βαρύ και όχι αποτελεσματικό στις γρήγορες ανακτήσεις κατοχής (πολλά τα ζητήματα και χθες στο 11 εναντίον 11 με τους Σερραίους), ενώ και ο Γκατσίνοβιτς (που επανήλθε στην ενδεκάδα) μοιάζει να έχει ξεχάσει πλήρως την ουσία στο παιχνίδι του.
Η ΑΕΚ θέλει να αλλάξει δομή και βάση (π.χ. διάταξη με δύο καθαρόαιμα «6ρια» στο κέντρο πλέον μοιάζει να μην υφίσταται), έχει πάρα πολλά νέα υλικά, χρειάζεται χρόνο, αλλά μαζί και νίκες, που δεν έρχονται. Και σε τέτοια σημεία, όπου ταυτότητα ζητείται, είναι κρίσιμο να έχεις το εξής: αποτελεσματικότητα. Με 2 γκολ απέναντι σε Λαμία, Athens Kallithea, Παναιτωλικό, Πανσερραϊκό, δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα παραπάνω από το ότι η «Ένωση» των μόλις 12 τερμάτων σε 9 παιχνίδια βλέπει το τέρμα κυριολεκτικά μικροσκοπικό.
ΥΓ: Η διαιτησία συνεχίζει το κρεσέντο προκλητικότητας απέναντι στην ΑΕΚ. Τουλάχιστον δύο είναι οι κραυγαλέες περιπτώσεις πέναλτι που δεν δόθηκαν από τον Τσιάρα και τον Ευαγγέλου χθες (σε Οντουμπάτζο και Πινέδα), ενώ υπάρχει και μια φάση με τράβηγμα στον Πιερό, πανομοιότυπη με το πέναλτι που δόθηκε σε βάρος του Περέιρα. Πλέον, μιλάμε για 4 φάσεις σε τρία παιχνίδια (υπενθυμίζεται η ανατροπή Περέιρα στο Αγρίνιο και η σύγκρουση του Λιβάι με τον Μπάμπα στο ΑΕΚ-ΠΑΟΚ). Ο Μάριος Ηλιόπουλος, σε δήλωση που έκανε στο AEKPASSION.gr έδειξε πως ξέρει τι πρέπει να κάνει και αυτήν την φορά πιθανότατα ένα ραντεβού με τον Γκαγκάτση δεν αρκεί. Ο Αλμέιδα που σωστά ανέλαβε την ευθύνη για τα κακώς κείμενα αγωνιστικά, έχει δίκιο να αφήνει αιχμές για την αντιμετώπιση της ΑΕΚ, που ήδη θυμίζει εποχές «μαύρης» 20ετίας.
ΥΓ2: Ο «Πελάδο» πρέπει να «καθαρίσει» το μυαλό του, δεν χρειάζεται σε κάθε αγώνα να αγωνίζονται όλα τα βαριά χαρτιά, απλώς λόγω ονομάτων και συμβολαίων. Σαφέστατα είναι πρόβλημα η απουσία αγωνιστικών υποχρεώσεων μεσοβδόμαδα (που μειώνει τα παιχνίδια για όλους), αλλά η στόχευση της ΑΕΚ δεν είναι μόνο η φετινή σεζόν, άλλωστε όλες οι συμφωνίες είναι μακράς πνοής. Εφόσον ο Δικέφαλος πάει καλά, μπορεί με σοβαρότητα να διεκδικήσει το ευρωπαϊκό εισιτήριο του χρόνου και αντίστοιχα τα αγωνιστικά λεπτά να αυξηθούν για όλους.