Ένα μικρό παραλειπόμενο, ένα μικρό σκηνικό, ένα μικρό κερασάκι στην τούρτα, είναι αυτό που θα σας περιγράψω παρακάτω και ανατριχιάζω που το γράφω…
Μέσα στον πολύ κόσμο, που ήρθε να δει τους αγώνες στην Βέροια, ήταν και μια μεγάλη σε ηλικία κυρία, η γιαγιά της Λένας της Μούρνου… Μια καταπληκτική γυναίκα, γεμάτη ενέργεια, γεμάτη ζωντάνια, που ήταν μια κερκίδα μόνη της…
Πρώτη στις φωνές, πρώτη και στον χορό, όπως βλέπετε και στην φωτογραφία που τράβηξα, μετά το τέλος και του τρίτου αγώνα με το Λουξεμβούργο…
Αρκεί να σας πω, ότι η συγκεκριμένη σκηνή, έχει γίνει βάιραλ σε όλη την Ευρώπη….. Όμως, η συγκεκριμένη κυρία, έχει και μια άλλη ιδιαιτερότητα, που με έχει κάνει να την λατρέψω στην κυριολεξία…. Είναι η αδερφή του Μίμη του Παπαϊωάννου… Του Μίμη μας…
Είχα ζητήσει από την Λένα να μου την γνωρίσει μετά τον αγώνα αλλά τελικά δεν χρειάστηκε…. Μέσα στο γενικό πανηγύρι, ήρθε να με χαιρετήσει μόνη της, χωρίς να ξέρει ποιός είμαι….
Όταν της το είπα, έπεσε στην αγκαλιά μου και έκλαιγε σαν μικρό παιδί από την χαρά της…. Τρελάθηκα … “Τον βλέπεις τον αδερφό μου;”με ρώτησε… Όταν της είπα ότι την τελευταία φορά που τον είδα δεν με γνώρισε, αν και με ξέρει από μωρό, είχαμε νέα κλάματα…
Μετά με πήρε από το χέρι να γνωρίσει σε όλη την οικογένεια και το άγχος της ήταν αν έχω καλή σχέση με την εγγονή της την Λένα…
Α ρε γιαγιά, το αίμα νερό δεν γίνεται…
Ειδικά όταν είναι κίτρινο….
Κώστας Σταματιάδης.