AEKPASSION
Η ΑΕΚ τερματίζει μια από τις πιο προβληματικές σεζόν της σύγχρονης ιστορίας της, με την εποχή Αλμέιδα να φτάνει στο τέλος της και τον Ηλιόπουλο να καλείται να εμπιστευτεί το νέο πρότζεκτ υπό τον Χαβιέρ Ριμπάλτα. Γράφει ο Βαγγέλης Νταλαπέρας.
Η σεζόν 2024-2025 για την ΑΕΚ ολοκληρώθηκε με τον πιο επίπονο τρόπο. Όχι απλώς χωρίς τίτλους, αλλά με εικόνες και αποτελέσματα που γύρισαν την ομάδα αρκετά χρόνια πίσω. Το φινάλε της χρονιάς σφραγίστηκε από συνεχόμενες ήττες, χαμένες ευκαιρίες και μια αποδόμηση της αγωνιστικής ταυτότητας που είχε δημιουργηθεί την τελευταία διετία.
Ο Ματίας Αλμέιδα, ο άνθρωπος που πριν δύο χρόνια οδήγησε την Ένωση σε ένα νταμπλ-όνειρο, έκλεισε τον κύκλο του με τρόπο που κανείς δεν φανταζόταν. Μια ομάδα χωρίς ενέργεια, χωρίς καθαρό πλάνο και δίχως ψυχισμό στα κρίσιμα. Η αποχώρησή του, με όλα τα στοιχεία που τη συνόδευσαν, μοιάζει αναπόφευκτη – όχι όμως και ανώδυνη.
Σε αυτό το νέο σημείο μηδέν, η ευθύνη περνά στον διοικητικό πυρήνα. Ο Μάριος Ηλιόπουλος καλείται να δώσει καθαρό πρόσωπο στο νέο πρότζεκτ και, κυρίως, να εμπιστευτεί τις επιλογές του. Ο Χαβιέρ Ριμπάλτα είναι ήδη ο άνθρωπος που αναλαμβάνει το βάρος της ανασύνταξης. Και σε αυτή τη φάση, το να του δοθούν τα «κλειδιά» είναι περισσότερο μονόδρομος παρά επιλογή.
Η ΑΕΚ δεν έχει την πολυτέλεια για άλλες χαμένες χρονιές. Δεν έχει χρόνο για πρόχειρες λύσεις, για πειραματισμούς και για μεταγραφές χωρίς κριτήριο. Ο σχεδιασμός πρέπει να είναι μεθοδικός, χειρουργικά ακριβής, και με απόλυτη γνώση της ελληνικής πραγματικότητας και της ευρωπαϊκής ανάγκης.
Οι αλλαγές στο ρόστερ αναμένονται μαζικές – όπως και στην τεχνική ηγεσία. Όμως το πιο σημαντικό είναι το ποιος θα καθοδηγήσει αυτή τη μετάβαση. Ο προπονητής που θα επιλεγεί δεν χρειάζεται απλώς να φέρει βιογραφικό. Χρειάζεται να ταιριάζει στην κουλτούρα του συλλόγου, να αντέχει στις απαιτήσεις και να έχει διάρκεια. Το ζητούμενο δεν είναι η εντυπωσιακή αρχή, αλλά η βιώσιμη προοπτική.
Η χρονιά που πέρασε είναι μια από τις πιο «βαριές» στην ιστορία της ΑΕΚ. Όχι μόνο γιατί χάθηκαν στόχοι, αλλά γιατί χάθηκε η συνοχή. Αγωνιστικά, η ομάδα εμφάνισε τα πιο αδύναμα χαρακτηριστικά της τελευταίας δεκαετίας. Ψυχολογικά, έμοιαζε να καταρρέει κάθε φορά που ερχόταν η ώρα της αλήθειας. Τα πλέι οφ ήταν απλώς η σφραγίδα της παρακμής.
Όμως όπως πάντα, τα σπουδαία είναι μπροστά. Και η ιστορία έχει δείξει ότι η ΑΕΚ μπορεί να επιστρέψει από δύσκολες αφετηρίες. Αν υπάρχει στρατηγική, αν υπάρχει εμπιστοσύνη και δουλειά, η ανάκαμψη δεν είναι ακατόρθωτη. Ο στόχος της Ευρώπης είναι απαραίτητος – όχι μόνο για την αίγλη, αλλά και για την επιβίωση του μοντέλου που θέλει να αναπτυχθεί.
Η ΑΕΚ χρειάζεται τώρα καθαρό μυαλό και απόσταση από τις εσωτερικές συγκρούσεις. Δεν χρειάζεται ποδοσφαιρική ανθρωποφαγία, ούτε κυνήγι ευθυνών που απλώς ανακυκλώνει το πρόβλημα. Χρειάζεται κατεύθυνση, επανεκκίνηση και αποφάσεις που να δείχνουν ότι μαθαίνει από τα λάθη της.
Το restart είναι απαραίτητο. Το αν θα έχει προοπτική, εξαρτάται μόνο από το πόσο καλά θα χτιστεί.
