Ποιος δεν ξέρει αυτό το περίφημο τραγούδι του μεγάλου Άκη Πάνου, τραγουδισμένο από τον τεράστιο Στράτο Διονυσίου….. Ποιος δεν το ξέρει…
Μιλάει για τον πόνο και το δάκρυ του ξεριζωμού και της μετανάστευσης, πριν δεκάδες χρόνια…. Πόσο σύγχρονοι, πόσο επίκαιροι ακούγονται οι στίχοι του, στην σημερινή εποχή… Σήμερα όμως, σε αυτή την πόλη, αγωνίζεται και μία Ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα, ενάντια στην πολύ μεγάλη Μπάγερν…
Δεν είναι η αμαξοστοιχία Ακρόπολις, ούτε ο συρμός Ελλάς, που θα μπει στον συγκεκριμένο σταθμό να αδειάσει ελπίδα, να αδειάσει αγωνία , να αδειάσει λαχτάρα, για ένα καλύτερο μέλλον… Είναι η ΑΕΚ… Ο αιώνιος πρόσφυγας…
Ο διαχρονικός μετανάστης, που δεν έρχεται στην Γερμανία για να μείνε, αλλά για να παίξει και να κάνει περήφανους όλους ξεριζωμένους, μετανάστες, αδερφούς μας…
Που για μερικές ώρες, θα δουν και θα νιώσουν την Ελλάδα κοντά τους, δίπλα τους…. Θα τα καταφέρει η ΑΕΚ; Ειλικρινά δεν ξέρω…. Το γεγονός ότι η Μπάγερν δεν είναι σε καλή κατάσταση και θα παίξει με ελλείψεις, είναι άσχημη προϋπόθεση…
Όπως επίσης, ότι πιθανότατα ο Κόβατς παίζει το κεφάλι του… Φυσικά θέλει και τύχη, δεν το συζητάω….
Πάνω από όλα όμως, θέλει καρδιά, θέλει ψυχή και θέλει πλήρη επίγνωση της σημασίας που έχει αυτό το ιστορικό παιχνίδι… Με θετικό αποτέλεσμα, τιμάς σε ύψιστο βαθμό την φανέλα της ομάδας και γράφεις ιστορία με χρυσά γράμματα…. Το καταλαβαίνουμε αυτό;
Μπαίνουμε μέσα και πεθαίνουμε στο γήπεδο… Για όλους αυτούς, που επί δεκαετίες ολόκληρες, άδειαζαν σωρηδόν τα τρένα, στον σταθμό του Μονάχου….
Κώστας Σταματιάδης