AEKPASSION
Σχετικά
Ο Μπάμπης Εγγλέζος εξηγεί γιατί είναι ικανοποιημένος από τον αποκλεισμό της ΑΕΚ από τον τελικό Κυπέλλου. Και δεν είναι αυτό που νομίζετε.
Αυτοί που με γνωρίζουν προσωπικά, ξέρουν την παθολογική αρρώστια που έχω με αυτή την ομάδα. Όσοι δε με γνωρίζουν, θα πρέπει αναγκαστικά να με πιστέψουν. Τι να πιστέψουν; Το γεγονός ότι από χθες το βράδυ, μετά τον αποκλεισμό μας από τον ΠΑΟΚ, είμαι ικανοποιημένος. Όχι τρελός που το λέω(ελέγχεται βέβαια και αυτό…) αλλά ικανοποιημένος. Ο λόγος δεν είναι ο προφανής που ακούγεται τώρα τελευταία(άλλη μία πιθανή ήττα από τον ΟΣΦΠ στον τελικό). Το γιατί, εξηγώ ευθύς αμέσως.
Στη ζωή μου, είμαι θιασώτης του δόγματος “ο καθένας πρέπει να παίρνει στη ζωή αυτό που του αξίζει”. Και είμαι τόσο φανατικά υπέρμαχος αυτού, που εν τέλει ικανοποιήθηκα που η «ομάδα» μας έχασε και τον στόχο του Κυπέλλου. Γιατί αυτή η «ομάδα», ειδικά φέτος αλλά και τα τρία προηγούμενα χρόνια, δεν δικαιούται να πάρει τίποτα! Απολύτως τίποτα! Δεν δικαιούται να πάρει ούτε την ευρωπαϊκή έξοδο, όσο σκληρό και αν θα είναι αυτό.
Χρησιμοποιώ τη λέξη “ομάδα” με αποσιωπητικά παραπάνω, γιατί μόνο ομάδα δεν είναι αυτό που βλέπουμε. Πρόκειται για έναν περιπλανώμενο θίασο, ο οποίος ταπεινώνεται κατ’ εξακολούθηση σχεδόν κάθε εβδομάδα στα κατά τόπους ελληνικά γήπεδα. Πρόκειται για ένα παρεάκι «ποδοσφαιριστών»(και αυτό σε αποσιωπητικά για ευνόητους λόγους), οι οποίοι όπως αποδεικνύεται τελικά, είναι παντελώς ανίκανοι για να επιτύχουν το οτιδήποτε. Εννοείται σε αυτές τις συνθήκες και αυτή τη χρονική περίοδο. Μπορεί σε μια στιγμή της καριέρας τους να βρεθούν κάποιοι από αυτούς κάπου αλλού και να μεγαλουργήσουν(αμφιβάλλω αλλά ας το δεχθώ για την οικονομία της κουβέντας). Παίκτες(και προπονητής;) που αναλώνονται μετά από κάθε ποδοσφαιρική σφαλιάρα που τρώνε, σε δηλώσεις δήθεν μετάνοιας και υποσχέσεις ότι θα ματώσουν τη φανέλα στο επόμενο ματς, στο οποίο και πάλι είναι ανύπαρκτοι και χάνουν κατά κράτος από τον αντίπαλο και ούτω καθεξής. Ένα υπέροχο γαϊτανάκι ανικανότητας, κοροϊδίας του κόσμου και γενικότερης αδιαφορίας προς το σύλλογο που πρεσβεύουν(τους αρέσει ή όχι που τον πρεσβεύουν…).
Μετά από αυτή τη ζοφερή περιγραφή της ΑΕΚτζήδικης ποδοσφαιρικής καθημερινότητας που ζούμε, πραγματικά μη με ρωτήσετε ποια είναι η θεραπεία. Σε αυτή την ερώτηση, έχουμε όλοι μας από μία διαφορετική λύση. Κραυγές ακούγονται δεξιά και αριστερά˙ “πούλα και φύγε”(προς Μελισσανίδη) ο ένας, “βγάλτε τη φανέλα και φύγετε όλοι”(προς παίκτες) ο άλλος, “άλλαξέ τους όλους, βάλε το χέρι στην τσέπη”(επίσης προς Μελισσανίδη) ο τρίτος. Πραγματικό αλαλούμ. Η ταπεινή μου γνώμη; Επειδή εδώ που έχουμε φτάσει δεν έχει παρακάτω(πάντα εξαιρείται ο εφιάλτης του 2013) και επειδή η αρρωστημένη κατάσταση στο σύλλογο έχει εξαπλωθεί σχεδόν παντού, η λύση είναι ο συνδυασμός της γνώμης του δεύτερου και του τρίτου(βλέπε παραπάνω). Ούτε 2-3 καλές μεταγραφές μόνες τους αρκούν, ούτε αν φύγει ο Μάνταλος και ο Ολιβέιρα και δεν ξέρω και εγώ ποιος άλλος θα φτιάξουν όλα. Όταν κάτι είναι σάπιο, το πετάς και παίρνεις άλλο. Τόσο απλά.
Υ.Γ.: Ζητώ συγνώμη αν κάποιοι ενοχληθούν από τους σκληρούς χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιώ αλλά πάντα γράφω αυτά που μου κατεβαίνουν στο κεφάλι και αυτά που νιώθω. Δεκτή κάθε παρατήρηση και αντίρρηση.
