AEKPASSION
Λίγα 24ωρα έμειναν για το πέσιμο της «καρό σημαίας» του πρωταθλήματος και ήρθε η ώρα να δούμε τι οδήγησε στην «Ένωση» στο να το κατακτήσει.
1990. Λίγο μετά το τέλος του αγώνα Αγγλία-Γερμανία για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας, ο Γκάρι Λίνεκερ, λέει μία φράση που θα μείνει στην ιστορία. «Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό παιχνίδι. Αγωνίζονται 22 παίκτες και στο τέλος, κερδίζουν οι Γερμανοί». Να που αυτή η φράση, ταιριάζει γάντι στην ομάδα του Ματίας Αλμέιδα.
Μετά το ματς με τον Βόλο στη Ριζούπολη, όπου η «Ένωση» ηττήθηκε, η γκρίνια και η αμφισβήτηση άρχισαν και πάλι να κάνουν βόλτες γύρω από τον «κιτρινόμαυρο» οργανισμό. Ωστόσο, όσο περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και απομακρύνονταν. Οι κύριοι παράγοντες που επανέφεραν την ηρεμία και την τάξη, ήταν φυσικά τα εγκαίνια του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας και η αύρα του «Πελάδο». Έπειτα από το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, το πρώτο στην «Αγιά Σοφιά-OPAP Arena», πολλοί άρχισαν να σιγοψιθυρίζουν «πάμε να το πάρουμε». Αυτοί οι ψίθυροι, μετατράπηκαν σε βεβαιότητα, όταν ο «Δικέφαλος» έφυγε με το διπλό από την Τούμπα, στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ. Βέβαια, είχαν προηγηθεί καταστάσεις αγχώδεις, όπως για παράδειγμα το ματς στη Νίκαια, απέναντι στον Ιωνικό ή το διαβόητο «παιχνίδι της μεζούρας» απέναντι στον Ατρόμητο στο Περιστέρι, από το οποίο ξεκίνησε ένας «πόλεμος» στο πρόσωπό του. Με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο.
Και όμως. Στο τέλος της ημέρας, αυτός πανηγυρίζει. Διότι ό,τι κέρδισε, το κέρδισε στο γήπεδο. Όχι στα δικαστήρια ή στην ΕΠΟ, η οποία παρεμπιπτόντως, λειτουργεί σαν να φυτοζωεί. Και τρανό παράδειγμα αυτής της διατύπωσης, είναι η αδυναμία της να βρεθεί ΑΚΟΜΗ τόπος και μέρα διεξαγωγής του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδος! Οπότε, πώς μπορεί κανείς να την ελέγξει, όπως ήταν η βασική δικαιολογία που έβρισκαν οι άλλοι διεκδικητές του τίτλου για να καλύψουν την δική τους αποτυχία, ενώ έβλεπαν τους «κιτρινόμαυρους» να προοδεύουν και να μην τα παρατούν; Για εξηγήστε μου.
Για να μιλήσουμε και λίγο αγωνιστικά, ήταν εμφανές ότι οι «κιτρινόμαυροι» θα έφταναν ως το τέλος της διαδρομής. Το ΠΟΙΟΤΙΚΟ βάθος που είχαν στον πάγκο και η φιλοσοφία του Αλμέιδα, αυτό το επιθετικό ποδόσφαιρο και στις δύο πλευρές του τερέν, που ναι μεν φάνταζε προβλέψιμη, βλέποντας σχεδόν τους ίδιους παίκτες να αγωνίζονται κάθε αγωνιστική, ήταν αυτά που της έδωσαν τον τίτλο. Αυτά που την έφεραν τελικά πάνω από τον Παναθηναϊκό, ο οποίος όσο και να πάλεψε, στο τέλος λύγισε. Και η ανωτερότητα αυτή φαίνεται και στους αριθμούς που έχουν βγάλει οι διάφορες πλατφόρμες καταγραφής στατιστικών (Opta, Wyscout).
Αυτό που συντελέστηκε φέτος, τολμώ να πω ότι ήταν φυσικό και επόμενο, με τους παράγοντες που ανέφερα πιο πάνω να λειτουργούν σε απόλυτη αρμονία. Μετά από μία πενταετία που η «Ένωση» βάλτωνε στη μετριότητα, με τον κόσμο της να φεύγει από το παγωμένο ΟΑΚΑ με την ψυχή στα πόδια μετά από κάθε «σφαλιάρα», η χθεσινή ημέρα και οι ημέρες που έρχονται, τουλάχιστον μέχρι την Δευτέρα, αποτελούν την «Μεγάλη Κιτρινόμαυρη Εβδομάδα». Το βράδυ της Κυριακής, άπαντες αντί για το «Χριστός Ανέστη» θα ψάλλουν τον ύμνο της ομάδας μπροστά στον ατσάλινο αετό στην πρόσοψη του γηπέδου και χιλιάδες βεγγαλικά θα κάνουν την νύχτα μέρα, με την ατμόσφαιρα να θυμίζει Ανάσταση. Μια Ανάσταση που όλοι περίμεναν καρτερικά.
Υ.Γ.
Συνήθως λένε: «Η αξία του ηττημένου δίνει μεγαλύτερη αξία στο νικητή». Πόσο μάλλον όταν ηττημένος είναι ένας προπονητής σαν τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο οποίος ουδέποτε στη διάρκεια της χρονιάς έδωσε δικαίωμα να σχολιαστεί αρνητικά. Η συνολική στάση του τον τιμά σαν άνθρωπο και αν ακούσει κανείς τι είπε στη συνέντευξη Τύπου μετά το τέλος του ντέρμπι στο Φάληρο, θα πειστεί για αυτό. Πήρε την ευθύνη της αποτυχίας πάνω του, σε πλήρη αντίθεση με τις πρακτικές των ανωτέρων του. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
