Όταν φεύγουν από την ζωή, άνθρωποι παλιοί, γνήσιοι, αυθεντικά είδωλα μιας άλλης εποχής νιώθω πραγματικά σαν να χάνω κάποιον δικό μου άνθρωπο…
Γιατί όλοι αυτοί οι μύθοι για τις ομάδες τους, ήταν μια μοναδική πάστα ανθρώπων και αθλητών, που δεν ξέρω αν θα ξαναβγεί στο μέλλον… Τι να πω εγώ για τον κυρ Ηλία…
Ας μιλήσουν για αυτόν καλύτερα οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού… Άλλωστε όσα γνωρίζω, τα γνωρίζω από τις αμέτρητες διηγήσεις του Ανδρέα Σταματιάδη…
Με τον αμοιβαίο σεβασμό που υπήρχε εκατέρωθεν, με τις νεανικές πλάκες, τα πειράγματα και τις αυθεντικές φιλίες… Φτωχόπαιδα όλοι βλέπεις, έπαιζαν για την φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας και όχι για τις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, που αμείβονται οι αντίστοιχοι ποδοσφαιριστές σήμερα…
Και αν πιάσουμε να συγκρίνουμε αξίες;; Αφήστε το καλύτερα… Τεράστιες οι διαφορές…
Με κάκιστες συνθήκες, ξερά γήπεδα, παπούτσια με σχάρες και μπάλες πέτσινες με κορδόνια… Και κένταγαν μέσα στο γήπεδο….
Ούτε μια βδομάδα δεν θα άντεχαν οι σημερινοί πρωτοκλασάτοι και καλά, ποδοσφαιριστές των μεγάλων ομάδων…. Ας είναι…
Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του αλλά και στην αθλητική του οικογένεια, στον Ολυμπιακό…
Καλοτάξιδος ο δρόμος προς τα αστέρια κυρ Ηλία, θα βρεις μεγάλη παρέα εκεί επάνω…
Κώστας Σταματιάδης.