Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια, από το τελευταίο ομαδικό πρωτάθλημα, το τελευταίο νταμπλ της ΑΕΚ. Ήταν το πρώτο νταμπλ από το 1978 που το είχε ξαναπάρει στο ποδόσφαιρο.
Περίπου ενάμιση μήνα πριν, είχε υποβιβαστεί η ομάδα ποδοσφαίρου, ένα ζεστό εφιαλτικό βράδυ, που ουδείς ΑΕΚΤΖΗΣ, πρόκειται να ξεχάσει ποτέ, όσο ζει. Και ήρθε η ομάδα χάντμπολ, εν μέσω πολύ σοβαρών προβλημάτων, οικονομικών βέβαια αλλά και διοικητικών, γιατί ήταν περίπου μια βδομάδα πριν τις εκλογές της Ερασιτεχνικής, να φέρει τα πάνω κάτω. Για μια ακόμη φορά. Με μειονέκτημα έδρας, κατάφερε και αντέστρεψε την κατάσταση και πήρε το πρωτάθλημα, μέσα στην έδρα του εξαιρετικού τότε, Διομήδη. Βγάζοντας ποιότητα, μαγκιά, ψυχή και την τσαντίλα του κάθε ΑΕΚΤΖΗ. Και βγήκε ο κόσμος στους δρόμους.
Δεν θα ξεχάσω τι έγινε μόλις μπήκανε στην Δεκελείας , όταν ξαφνικά χιλιάδες λαού, έτρεχαν καταπάνω στο πούλμαν. Και φυσικά πρωτοσέλιδα παντού και πρώτο θέμα σε όλα τα ΜΜΕ. Τότε το χάντμπολ δεν ήταν το “έλα μωρέ, ποιο χάντμπολ, μπροστά σε ποδόσφαιρο και το μπάσκετ”. Τότε το χάντμπολ ήταν διέξοδος, ήταν αποκούμπι, ήταν σημείο αναφοράς, ήταν σημείο περηφάνιας. Και εξαιρετική λύση επικαιρότητας για τα ΜΜΕ της ΑΕΚ. Έχω πει πολλές φορές, ότι η ΑΕΚ δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. ΑΕΚ είναι ότι κυκλοφορεί με τον Δικέφαλο Αετό στο στήθος. ΑΕΚ είναι τα πάντα. Τώρα βέβαια, όλα αυτά δεν “πουλάνε”, μπροστά στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, αλλά εμένα ειδικά δεν με νοιάζει καθόλου τι πουλάει και τι δεν πουλάει. Η ΑΕΚΑΡΑ είναι ΜΙΑ και σε όποιον αρέσει!
Αυτή η φωτογραφία είναι μόλις τελείωσε το ματς και είναι μάθημα ζωής , μάθημα ψυχής και μάθημα αθλητικής μαγκιάς, που σπάνια βρίσκεις σήμερα. Και επίσης είναι το τελευταίο πρωτάθλημα της ΑΕΚ, σε επίπεδο ομάδας.
Κώστας Σταματιάδης