Περνάει ο χρόνος ,περνάει, αδυσώπητος, ασταμάτητος, αμίλητος. Κυλάει σαν ορμητικό ποτάμι , που μόνο όταν φτάσει στην δική του θάλασσα, στην δική του λίμνη, ησυχάζει, καταλαγιάζει. 564 χρόνια πέρασαν αλλά οι μνήμες δεν έσβησαν. Οι πληγές δεν έκλεισαν. Ο χρόνος πάγωσε, πάνω από την Αγιά Σοφιά, με τον αετό να πετάει περίλυπος, μπας και τον κάνει να ξανακυλήσει.
Δεν μπόρεσε, δεν άντεξε και έφυγε τελευταίος , με την υπόσχεση να ξαναγυρίσει . Ορκίστηκε στον εαυτό του , στον προδομένο Αυτοκράτορα και στην Αγία Υπομονή, την προστάτιδα μου , που γιορτάζει αυτή την μέρα . Ποιος είναι ο προδομένος Αυτοκράτορας ; ρωτήστε τα αδέρφια του και κάποιους από τους προύχοντες. Ποια είναι η Αγία Υπομονή;
Bρείτε το, εύκολο είναι. Αγία Σοφία, Φανάρι, Βόσπορος, Αιγαίο, με δάκρυα στα μάτια και την ψυχή να τρέχει αίμα, πέταξε ο αετός, για να φτάσει στην καινούργια πατρίδα, στο καινούργιο σπίτι. Και περιμένει καρτερικά, περιμένει με Υπομονή, να ξαναγυρίσει. Το ορκίστηκε και θα το κάνει, ακόμα και αν το άπειρο τελειώσει.
Και αν στέρεψαν τα δάκρυα, και σώθηκαν τα λόγια, στείλε έναν μίσχο λουλουδιού, στην Πόλην την αιώνια.
Κώστας Σταματιάδης